Mijn adoptieverhaal
Mijn adoptieverhaal
Het kleine 13 jaar oude meisje uit een ander land zat in de passagiersstoel van onze auto toen de woorden eruit kwamen rollen. “Wilt u mij adopteren?” Zij gebaarde alsof zij papieren ondertekende. “Mijn vader zegt, dat hij de documenten zal geven.”
Dat klopt: jouw vader zit in de gevangenis door zijn eigen keuzes, niet in staat om voor jou te zorgen. Jouw moeder is gestorven. Jij wilt ons. En wij willen jou.
Enkele maanden eerder hadden wij gekozen voor een triest kijkend meisje op de lijst van een overzees weeshuis. Ons plan was om haar een paar weken in ons huis in Amerika als gast uit te nodigen met de Kerstvakantie en haar een gebitsverzorging te geven, warme kleren en om haar een korte tijd in een gezin te laten verblijven.
Toen zij voor het eerst op het vliegveld aankwam, maakten wij ons zorgen dat ons Kerstproject misschien een vergissing was geweest. Sprakeloos van zichtbare schrik sprak zij de komende 24 uur nauwelijks een woord. Maar gedurende de volgende 3 ½ weken veranderde het meisje met de donkere, trieste ogen in een onstuimige, aanhankelijke bundel blijde uitbundigheid, die even hard om vader of moeder riep als de andere drie kinderen. Toen de tijd was aangebroken om haar terug te sturen wilde geen van ons uit elkaar gaan. Wij zouden haar voor de zomer terug laten komen.
Toen vervolgens de zomer begon en zij door haar aanvraag worstelde hadden wij ons antwoord klaar. “Ja, wij houden van jou en wij willen dat jij voorgoed deel van ons gezin wordt!” Een paar dagen later maakte zij een tekening van ons gezin en schreef erboven: 'Ons complete gezin.’ Ons ‘lang en gelukkig’ stond op het punt te beginnen.
Complicaties
Maar niets groots komt gemakkelijk. Haar vader weigerde uiteindelijk de papieren te tekenen en stond er op dat zijn dochter hem eerst persoonlijk moest komen opzoeken. Aan het eind van de zomer ging zij terug naar haar land en de maanden sleepten zich voort terwijl wij ons langs meer obstakels worstelden. Toen kwam de uiteindelijke vernietigende mededeling – de advocaat, die met de vader werkte, gaf het op, overtuigd dat hij onze dochter nooit zou laten gaan voor adoptie.
Onze dromen spatten uit elkaar. Wij smeekten God om een wonder.
Het volgende gebeurde. Twee vrouwen die op haar school werkten hadden medelijden en spraken af om haar zelf naar de gevangenis te rijden. Tegenover elkaar zittend probeerde zij haar vader te overtuigen. Zijn hart verzachtte toen zij ons gezin beschreef en uiteindelijk gaf hij toe en ondertekende de ontheffing.
Meer wonderen
Adoptie is echter ingewikkeld. De wet in het land van onze dochter zegt dat zij 14 maanden lang voor adoptie moet worden aangeboden in haar eigen land voordat zij voor internationale gezinnen beschikbaar werd. En de kosten om haar naar huis te halen zouden bijna een duizelingwekkende $.30.000 zijn. Vervolgens was er het verwarrende doolhof van adoptiebureaus, thuisonderwijs, vingerafdrukken laten maken en het verzamelen van talloze documenten over elke stukje van onze levens. Toch zette het onmogelijke wonder zich moeizaam door. Mensen, waar wij in jaren niet van gehoord hadden, stuurden cheques. Vrienden organiseerden een concert, waarbij in één weekend $.5.000 werd opgehaald. Iemand doneerde airmiles om kaartjes te kopen. Wij waren dankbaar, maar ook wanhopig om rond te komen met de onkosten, de moeilijkheden en de afstand.
Achtbaanrit
Wanneer je bij adoptie één berg overwint rijst er een andere op. Papieren waren vertraagd, afgewezen en opnieuw aangeboden. Uiteindelijk, na maanden van ruziën, gingen wij voor onze eerste vlucht aan boord naar haar land om het officiële proces te beginnen.
Ons lieve meisje was ontzettend blij ons weer te zien. “Je zult binnenkort thuis komen!” beloofden wij, terwijl wij haar bij het afscheid omarmden om naar huis te gaan om op een procesdag te wachten.
En vervolgens stilte. Geen procesdag. Uiteindelijk werd ons meegedeeld dat er een papierwerkprobleem was. Wij moesten voor een afspraak langskomen bij het kantoor van de sociale dienst in haar land – om 3 uur ’s middags de volgende dag.
Wij vonden een ongelooflijk goedkoop last minute kaartje en binnen een uur waren wij op weg. Ieder deel van de last minute reis was een mengeling van zweethanden, hartkloppingen en laatste zuchten van opluchting. Wij kwamen met 20 minuten speling aan bij het kantoor.
Daar werd ons verteld, dat er serieuze problemen waren met de persoon, die wij hadden ingehuurd om ons papierwerk te verzorgen. “U mist kritieke documenten.” Maar wij waren uitermate vastberaden. Wij hielden van onze dochter en wij zouden haar mee naar huis nemen!
In slechts één stormachtige dag waren wij in staat het nodige papierwerk bij elkaar te krijgen om dit aan de verraste regeringsvertegenwoordiger te geven. “Hoe heeft u dit zonder hulp gedaan?” vroeg zij in shock.
Wij antwoorden: “God en vrienden.”
Maar toen begon onze arme dochter bang te worden. “Misschien ik niet naar Amerika komen. Ik hier blijven bij mijn vrienden.” Na alles wat wij hadden gedaan en alles wat onze gemeenschap had opgeofferd, rustte het lot van het hele proces in handen van een onzekere, door groepsdruk overweldigde tiener. Wij zetten ons schrap voor het ergste, wetende dat liefde afwijzing riskeert.
Uiteindelijk zaten wij op een koude oktobermorgen in een buitenlandse rechtbank met ons bezorgde kind. De rechter stelde diepgravende vragen.
“Waarom wilt u een ouder kind adopteren?”
“Omdat wij van haar houden en zij ons gezin compleet maakt.”
Toen was het de beurt aan onze dochter om de rechter te antwoorden.
“Wil je deel uit maken van deze familie?”
Wij wachtten hoopvol. Haar verlegen antwoord was nauwelijks hoorbaar.
“Ja. Ik wil bij dit gezin zijn.”
De adoptie werd goedgekeurd! Ons meisje kwam naar huis! Er was opluchting, blijdschap en een duidelijk wordend besef, dat dit slechts het begin was van de reis.
De adoptie van de eeuwen
Waarom delen wij ons verhaal met jullie? Omdat ons verhaal een glimp is van een veel groter adoptieverhaal van onze Schepper, Die van ons houdt en er naar verlangt ons te redden. Wij zijn allemaal wezen, gevangen in kringetjes van verwoesting en zelfzucht. Wij kunnen onszelf niet redden uit het terugvallen in zonde en verslaving. Maar Jezus stapte onze pijnlijke moeilijke situatie binnen en betaalde de ultieme prijs door ons een voorbeeld te geven van onzelfzuchtige, ware liefde. Toen gaf Hij ons, door Zijn bebloede en uitgeputte lichaam, een kans om deel te worden van Zijn familie.
“Maar allen die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven kinderen van God te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven.” (Johannes 1:12)
Zijn kinderen. Is er een mooier adoptieverhaal?
Misschien bent u al op reis met God. Of misschien bent u afgedwaald en worstelt u met iets, dat u niet aan Hem lijkt te kunnen overgeven. Misschien weet u zelfs niet dat God u nu van uw stukgelopen leven kan genezen. Maar luister naar de Vaders smeekbede aan uw hart:
“en Ik zal u tot een Vader zijn, en u zult Mij tot zonen en dochters zijn, zegt de Heere, de Almachtige.” (2 Korinthe 6:18)
Onze Vader houdt van ons met een intense, eeuwige liefde. Hij is bereid elk obstakel te overwinnen, elke pijn tegemoet te treden als het betekent, dat Hij ons uiteindelijk in Zijn armen kan sluiten. Zelfs wanneer wij zelf niet zeker weten of wij door Hem geadopteerd willen worden is Hij er. Hij is trouw. Hij geeft nooit op.
Tijdens het leren houden van onze dochter kregen wij een inblik in het hart van de Vader. Wij kunnen niet omschrijven hoe wij nu van haar houden. Maar God houdt oneindig veel meer van ons.
Hef vandaag uw gezicht op naar onze hemelse Vader. Wilt u zich aan Hem overgeven en vertrouwen op Zijn liefde voor u? Wanneer u dat doet zal uw hart opengaan en Hem in antwoord hierop meer en meer liefhebben.
U zult nooit spijt krijgen van uw aansluiting bij Zijn familie!