Hacksaw Ridge
Hacksaw Ridge
Een soldaat noemde het de afgrijselijkste hoek van de hel, die hij ooit gezien had. Te midden van de slachting en chaos van één van de bloedigste slagen uit de Tweede Wereldoorlog in de Stille Oceaan speelde zich een geschiedenis af van verbazingwekkende heldenmoed en onbeschrijfelijk geloof.
In de Tweede Wereldoorlog was het 580 kilometer ten zuidwesten van Japan liggend eiland Okinawa van enorme strategische betekenis voor de Amerikaanse strijdmachten. Okinawa was de perfecte uitgangspositie voor de opmars naar Japan en het einde van de oorlog in de Stille Oceaan. De inname van het zeer versterkte eiland bleek maandenlang een onmogelijkheid. Massa's verstopte bunkers boden de Japanners bescherming tegen aanvallen van grote afstand. Tussen de Amerikaanse troepen en het Japanse leger lag een steile helling, de 'Maeda heuvelrug', een 100 meter hoge heuvelrug die zich over een groot deel van het eiland Okinawa uitstrekte. Om Okinawa te veroveren moesten de Amerikaanse troepen eerst de door de soldaten genaamde 'Hacksaw Ridge' (metaalzaagkam) innemen.
Het was op deze 'Hacksaw Ridge' dat een eenvoudige hospik een dusdanige heldenmoed toonde, dat hem de 'Medal of Honor', de hoogste militaire onderscheiding van de Verenigde Staten, werd verleend.
Desmond Doss had op grond van zijn werk op een werf vrijstelling van militaire dienst kunnen krijgen, maar hij stelde zich vrijwillig in dienst van zijn land en ging in 1942 in het leger. Toen hij in Okinawa aankwam had hij al op andere plaatsen in de Stille Oceaan gediend.
Doss was een jongeman met diepe overtuigingen. Aan de muur van zijn huis in Lynchburg, Virginia, hing een afbeelding van de Tien Geboden. Naast het zesde gebod 'Gij zult niet doden' hing een portret, waarop Kaïn zich over zijn vermoorde broer Abel buigt. Vaak vroeg Desmond zich af hoe een broer zoiets toch doen kon. Toen hij in het leger ging was hij vastbesloten alles in zijn vermogen te doen om levens te redden in plaats van deze te nemen en weigerde hij een wapen te dragen. Hij noemde zichzelf geen dienstweigeraar maar een niet-strijder, die zijn land dienen wilde. Hij wilde alleen geen andere mensen doden.
Bovendien hield Doss ook alle andere tien Geboden, met inbegrip van het vierde, waarbij het om de heiliging van de zevende dag van de week (de zaterdag) ging: “Houd je aan de heilige rustdag. Die dag is voor Mij. Zes dagen mogen jullie werken. Maar de zevende dag is mijn heilige rustdag. Dan mag niemand werken. Want in zes dagen heb Ik de hemel en de aarde gemaakt, met de zee en alles wat daarin leeft. Maar op de zevende dag was Ik klaar met werken. Die dag rustte Ik. Daarom heb Ik de zevende dag aangewezen als heilige rustdag. Die dag is van Mij.” (Exodus 20:8-11) Heel zijn leven was Doss lid van de kerk van de Zevendedags Adventisten. Dit waren gelovigen, die net als hij, Gods oproep om alle 10 geboden te houden serieus namen.
Maar zijn sterke patriottisme en zijn overgave aan God werd door veel van zijn kameraden niet gewaardeerd. Zij hadden slechts minachting voor de bescheiden, Bijbellezende 'vrome'. Voor de soldaat Doss was de kazerne een plaats van voortdurende opstootjes. Regelmatig werd hij door zijn eigen kameraden uitgescholden, vernederd en geslagen. Enkele meerderen probeerden zelfs hem af te keuren door hem een psychiatrische afwijking in de schoenen te schuiven. Maar hun mening over Desmond Doss zou drastisch veranderen toen de ware aard van zijn karakter te zien werd. Deze karaktersterkte was het resultaat van zijn vertrouwen op God en plichtbewustzijn. Toen tijdens één van de grootste bloedbaden op Okinawa de Amerikaanse soldaten de aftocht moesten blazen, bleef Desmond Doss boven op 'Hacksaw Ridge' om de vele gewonde Amerikaanse soldaten medisch te verzorgen. Onder heftig vijandelijk vuur kroop Doss naar de gewonden, droeg ze naar de rand van de berg en liet ze aan een touw op de veilige grond beneden zakken. De inscriptie op zijn onderscheiding vermeldt, dat hij op z'n eentje 75 mannen op Hacksaw Ridge het leven redde. Ooggetuigen bevestigden, dat het zelfs 100 mannen waren.
Na iedere soldaat die hij in veiligheid bracht, bad Doss voor hij zich weer in het artillerievuur begaf: “Heer, help mij om er nog één te redden.” Zijn inzet, om het leven van anderen te redden door zijn eigen leven te riskeren, was één van de buitengewoonste heldendaden, die men ooit op een slagveld had gezien.
Toen Doss zelf door een exploderende granaat verwond werd, verzorgde hij zijn wonden zelf en wachtte 5 uur op een brancard. Hij wilde niet door om hulp te vragen andere soldaten in gevaar brengen. Toen men hem in veiligheid wilde brengen stapte hij van de brancard af, zodat een andere soldaat, die zwaarder gewond was, zijn plaats kon innemen. Terwijl hij op de terugkeer van de dragers wachtte, verbrijzelde de kogel van een verdediger zijn onderarm. Met behulp van een geweerkolf bouwde hij een armspalk voor zichzelf en kroop zwaargewond helemaal alleen 300 meter ver tot hij in veiligheid was.
Bij de uitreiking van de 'Medal of Honor' aan Desmond Doss sprak de Amerikaanse president Truman, dat in zijn ogen de eer van zijn verdienste “een veel grotere eer was dan president te zijn.” Desmond Doss zei dikwijls, dat zijn Godsvertrouwen hem de kracht gaf om dingen te doen, die anderen voor onmogelijk hielden. Iedere dag nam hij de tijd om de Bijbel te lezen en voor het gesprek met God in het gebed. Ook al droeg Desmond Doss nooit een wapen, toch ging hij niet ongewapend een strijd in. In alle situaties stelde hij zijn volledige vertrouwen op God, bad om Zijn leiding en onderwierp zich aan Zijn wil. Om het even of hij door zijn kameraden afgewezen werd, hem mindere werkzaamheden toegewezen werden of hem vanwege zijn standvastige trouw aan zijn principes thuisverlof werd geweigerd, of hij zich in gevaar begaf om zijn kameraden te redden of gewond op een vreemd slagveld lag, geloofde Desmond Doss Gods woord en vertrouwde op de hemelse God die zijn hoop en sterkte was.
De oorlog eiste een hoge tol van Desmond Doss. Wegens tuberculose moesten een longkwab en vijf ribben worden verwijderd. Voor hij een Cochleair implantaat kreeg was hij als gevolg van complicaties bij de geneeskundige behandeling vele jaren doof. Toch wijdde Desmond Doss zijn leven aan het getuigen over zijn geloofservaringen met God. Hij aarzelde om Hollywood toestemming te verlenen zijn geschiedenis te verfilmen omdat hij bang was dat men zijn leven glamoureuzer zou laten lijken als het was en dingen zouden laten zien, die niet met zijn geloof in God verenigbaar waren.
Na de oorlog zei Doss: “Ik wist niet hoe ik het moest klaarspelen. Daarom vertel ik dit verhaal graag tot Gods eer omdat ik weet dat, menselijk gezien, ik helemaal niet meer in leven mocht zijn.”
“Menselijk gezien...” De geschiedenis van Doss is echter één, die geschreven werd uit geloof. Een eenvoudige man, die vertrouwde op een buitengewone God, werd geschikt om ongehoorde dingen te doen.
Hollywood heeft de geschiedenis van Desmond Doss voor een wereldwijd publiek toegankelijk gemaakt. De heldendaden van een bescheiden oorlogshospik zijn nu over de hele wereld bekend en hebben mensen geïnspireerd een nieuwe start in het geloof te maken of om hun relatie met de God, die Doss diende, te verdiepen.
Wacht God ook op u om een geloofsmens te worden? Doe een eerste stap door Jezus Christus als uw persoonlijke verlosser aan te nemen. Leer God persoonlijk kennen door het lezen van de Bijbel en met Hem in gebed te praten. God zal dan ook in uw leven buitengewone dingen doen, zoals hij dat deed in het leven van Desmond Doss.
Doss stierf in 2006 in het vaste geloof, dat Jezus spoedig terug zal komen om allen weer uit de dood op te wekken, die in geloof in Hem zijn gestorven (zie Johannes 6:40). U kunt ook tot deze groep mensen behoren. Door te geloven in God kunt u met dezelfde zekerheid als Desmond Doss leven en vol hoop naar de eeuwigheid uitzien.